Ze bladerde gedachteloos door het tijdschrift. Opeens viel haar oog op een advertentie. “Fietsknopentocht door de ziel” las ze. Ze las het nog eens, het stond er echt, “fietsknopentocht door de ziel” “Start in het verleden”

Ze grinnikte. Ja hoooor!

Toch bleef het haar bezighouden en een paar uur later, besloot ze ervoor te gaan. Ze wist dat ze anders toch dezelfde gedachten, overtuigingen en patronen zou blijven herhalen en dus hetzelfde gedrag zou behouden. Waarom geen poging doen om zichzelf te begrijpen en opnieuw te resetten en een tocht door haar eigen kern te maken? Ze haalde diep adem, en klikte op de knop “inschrijven”

Ze startte richting Noord-Oosten.

Bij het eerste knooppunt zag ze een bordje staan:

“Als je niet goed hebt geleerd om met emoties om te gaan kan dat voelen als een eenzame wolf, die zwerft door de donkere bossen van de ziel. Haar gehuil gaat door merg en been en verbreekt de stilte, haar prachtige ogen schitteren niet meer met levendige passie. Ze zoekt wanhopig naar verbondenheid en warmte, maar wordt keer op keer teleurgesteld door een leeg landschap dat haar huiltijd negeert. De eenzame wolf wordt niet gezien.

Ze ging verder, richting het Oosten, genietend van het landschap en mijmerend over de boodschap van de wolf. Waarom verschijnt hij op haar pad? Is het tijd voor verandering? Wat heeft dit met haar te maken? Ze weet dat de wolf staat voor daadkracht, heldhaftigheid, overwinning, trouw, loyaliteit en intuïtie. Ze zou wel meer mogen vertrouwen op haar eigen innerlijk weten.  En echt heldhaftig vond ze zichzelf ook niet echt. Ze was nog te vaak bang om het verkeerd te doen.

Ze fietste via het Zuid-Oosten en vervolgde haar pad. Wat gaat er komen, vroeg ze zich af. Hoe gaat deze tocht vorm krijgen?

Ze ging verder, richting Zuiden. Het landschap veranderde. Ergens diep verscholen in een weiland, vol prachtige, bloeiende, wilde bloemen, zag ze plotseling iets bewegen. Even later vloog er een grote vogel hoog boven haar in de strakblauwe lucht. Ze volgde het indrukwekkende beest met haar ogen, terwijl ze haar adem inhield. Opeens leek het alsof hij op haar afkwam. Ze dacht aan de heldhaftige wolf en bleef staan. De vogel maakte een ruime bocht en verdween in de verte. Opeens zag ze een bordje.

“Als je niet goed hebt geleerd om emoties te uiten, dan kan dat voelen als een gewonde buizerd, gevangen in een kooi van onuitgesproken woorden. Haar indrukwekkende, haast koninklijke vleugels, ooit uitgestrekt om vrijheid te vieren, hangen nu levenloos langs haar zijde. Ze verlangt naar de liefdevolle aanraking van anderen, maar vindt slechts koude leegte in haar hart”

Ze reisde verder richting Zuid-Westen en dacht na over wat de buizerd haar te vertellen had:  De buizerd staat voor vertrouwen op innerlijke wijsheid en intuïtie, en weet aandacht te schenken aan de signalen en boodschappen die zij van het universum ontvangt. De buizerd heeft een uitermate scherp oog voor wonderen.

De buizerd kan mij dus leren vertrouwen op mijn intuïtie en af te stemmen op de subtiele energieën om mij heen, krijg ik beter inzicht  in mezelf en de wereld om mij heen?

Verder naar het Westen maakte het knooppunten pad maakte een vreemde draai en ze kwam steeds dieper in een woest en verlaten stuk landschap. Het had iets weg van een Savanne. De sfeer leek grimmig en de bewolking nam toe. Het begon te regenen. Het water in het meer leek te kolken. Ongerust, wat angstig en bezorgd voor wat er ging komen, ging ze door, ze voelde de zenuwen gieren in haar keel, de adrenaline was voelbaar in haar maag en haar knieën knikten. Ze was wanhopig op zoek naar een bordje, dit kon niet veel goeds betekenen, maar ze dacht aan de buizerd en vertrouwde op haar intuïtie, die haar zei dat ze door moest gaan.  In haar ooghoek zag ze plotseling het bekende bordje van de knooppuntentocht. Ze  haalde opgelucht adem en las:

“Als je niet goed hebt geleerd om je behoeften te uiten kan dat voelen als een verweesde leeuw, gedoemd tot eenzaamheid in dit onherbergzame land. Zijn krachtige brullen van verlangen naar liefde en acceptatie worden genegeerd door een wereld die zijn behoeften en emoties niet begrijpt. Hij trotseert de wildernis in de hoop op een sprankje troost, maar wordt keer op keer geconfronteerd met een lege horizon die zijn ziel verslindt”

Ze nam de tekst in zich op en ging snel verder. Wat wilde de leeuw haar vertellen? Dat angst de grootse moordenaar van alle dromen is? Ze begon te huilen. Deze was zo raak. Wat had ze veel plannen gehad en net zo vaak had ze, omdat ze dacht dat ze het toch niet kon, weer niet uitgevoerd. Leeuw kan haar helpen om in haar eigen kracht te komen.

Geraakt door alles wat ze had ervaren en gevoeld ging ze verder, richting Noord Westen. Het landschap veranderde in een griezelig, rotsachtig gebied, waar de natuur zich leek te verstoppen achter de immens grote rotspartijen en steile paden. Even dacht ze eraan om om te draaien. Ze dacht aan de krachtige leeuw. Ze moest nu letterlijk al haar kracht inzetten om het pad op te kunnen. Ze dacht aan het vertrouwen van de buizerd en ging verder. Juist nu moet ik doorgaan, dacht ze. Niet opgeven! Gelukkig zag ze het volgende bordje al snel…

“Je emoties verwaarlozen kan voelen als een verstoten schildpad, gehuld in haar beschermende schild maar met een gebroken hart dat niet geheeld kan worden. Ze trekt zich alleen terug in haar schelp, verlangend naar geborgenheid en zorg, erkenning en acceptatie, maar vindt slechts een koude stilte die haar innerlijke vuur dooft”

Wat wist ze over de schildpad. Ze dacht diep na.

De schildpad gaat zijn gang en laat zich door niemand van de wijs brengen. Kalm, aandachtig en in zijn eigen tempo. Als ze maar genoeg in haar eigen kracht ging staan en zich niet liet afleiden door de buitenwereld en zichzelf toestond dat ook zij mag leren en dit in haar eigen tempo mag doen. Wat een waanzinnige reis was dit. Ze was door alle emoties gegaan en had zoveel geleerd van alle krachtdieren die op haar pad waren gekomen.

Ze wist dat de tocht bijna ten einde was en ging verder richting het Noorden, ze vond het laatste bordje.

“Je emoties niet doorvoelen en uiten kan aanvoelen als een onzichtbare krekel, die roept in de avondschemering, maar door niemand echt wordt gezien.

Ze leeft tussen miljoenen anderen, alleen en eenzaam in het moeras, in stilte hopend en verlangend naar verbinding met andere lichtwezentjes”

Ze wist niet meteen wat de krekel haar wilde vertellen. Ze begreep de boodschap niet en voelde de onrust opkomen. Ze dacht aan de schildpad, die haar had geleerd kalm en aandachtig te zijn en dat mag leren in haar eigen tempo. Ze liet het los en dacht er niet meer over na, het antwoord kwam als vanzelf.

De krekel houdt zich schuil, zoals zij haar behoeften, gevoelens en emoties altijd schuil had gehouden.

Ze was bij het eindpunt aangekomen, maar het voelde als een nieuw begin. Ze voelde zich begrepen, gehoord en gezien. Ze wist dat ze uiting moest gaan geven aan haar behoeften en verlangens, haar emoties moest gaan leren doorvoelen, benoemen en uitspreken, meer in verbindende vorm moest gaan communiceren in plaats van regie en controle voeren. Ze wist dat ze een transformatie had doorgemaakt, een innerlijke verschuiving die haar leven zou veranderen.

Voorheen waren haar verlangens en behoeften begraven onder een dikke laag van onderdrukte emoties en onuitgesproken woorden. Ze droeg een masker van controle en perfectionisme om zichzelf te beschermen tegen de pijn van afwijzing en teleurstelling. Haar innerlijke vrouw had zich jarenlang verstopt.

De reis had een ontmoeting met zichzelf gecreëerd. Ze leerde dat het niet egoïstisch was om voor zichzelf op te komen en haar behoeften serieus te nemen. Het was een essentiële stap in het creëren van een leven vol vervulling en verbinding. Met elke ontmoeting, elk gesprek en elke stap die ze nam begon ze haar emoties te verkennen en te omarmen. Ze leerde de taal van haar hart spreken en ontdekte dat kwetsbaarheid de sleutel was tot ware connectie. Ze begon haar angsten los te laten en de controle los te laten, wetende dat het niet mogelijk was om echte verbinding te ervaren zonder ruimte te geven aan anderen en zichzelf.

Ze begon open te staan voor nieuwe ervaringen en relaties, zonder de uitkomst te willen beheersen. Ze leerde luisteren zonder oordeel, empathie te tonen en compassie te hebben voor anderen en voor zichzelf. Ze ontdekte dat ware kracht niet lag in controle, maar in het vermogen om de controle los te laten en met vertrouwen te leven.

Terwijl ze haar weg vervolgde, merkte ze dat anderen ook begonnen te veranderen in haar aanwezigheid. Ze inspireerde hen om hun ware zelf te uiten en hun eigen behoeften en verlangens serieus te nemen. Haar transformatie zette een kettingreactie in gang van authentieke communicatie, begrip en verbinding.

Hoewel ze het eindpunt van haar oude manier van leven had bereikt, voelde het als een nieuw begin. Ze was niet langer gevangen in de beperkingen van haar eigen gedachten. Ze was vrij om te groeien, te leren en te evolueren. Ze omarmde de reis van zelfontdekking en zelfexpressie met opwinding en dankbaarheid.

En zo ging ze verder, met een open hart en een open geest, klaar om de wereld te verkennen en haar plek daarin te vinden. Ze wist dat ze altijd een leerling zou blijven, dat de weg voor haar lag, vol mogelijkheden en avonturen. Ze had geleerd dat het leven niet draaide om het bereiken van een einddoel, maar om de reis zelf. En in die reis vond ze haar ware bestemming.

april 2023 Rita Dokter